تبادل
لینک هوشمند
برای تبادل
لینک ابتدا ما
را با عنوان
دفاع مقدس و آدرس
mabar.LoxBlog.com لینک
نمایید سپس
مشخصات لینک
خود را در زیر
نوشته . در صورت
وجود لینک ما در
سایت شما
لینکتان به طور
خودکار در سایت
ما قرار میگیرد.
باد آستین خالی اش را همراه دانه های درشت شن به صورتش كوبید.آستین بی حس را با غیظ از صورت كنار زد و روی زانوهایش نشست و نالید.صدایش در دشت گم شد.
احساس كرد پایان دنیا رسیده است و او بعد از مرگ همه آدمها سرگردان روی زمین مانده است…
خواسته بود راه خونریزی چشم جواد را ببندد،نتوانسته بود.شعله ها را با همان یك دست خاموش كرده بود اما نمی توانست آن بدن سوخته را جابه جاكند و حاج هدایت را و آن سه بسیجی خسته ای را داشتند به طرفش می آمدند تا خسته نباشید بگویند ، همه را…به هر ناله ای به سویشان دویده بود.بالای سرشان نشسته بود و دست گذاشته بود روی رگهای گردنشان و حس كرده بود كه زنده اند.فكر كرد با كشیدنشان روی زمین آنها را تا جاده برساند اما نمیشد،خطرناك بود.
جز هدایت و كاظم همه زنده بودند،با فاصله كمی از مرگ. و او از كنار یكی تا بالای سر دیگری پر می كشید،پروانه ای میان چراغانی .سرانجام خسته و ناتوان و خشمگین از این ناتوانی ،زانو زده بود روی خاك و به خود سركوفت زده بود: «به هیچ دردی نمی خوری، حسین خرازی.»
هواپیما كه رفت ،هنوز صدای وحشتناك انفجار در سرش مثل جیغی بلند وپایان ناپذیر ادامه داشت.صدایی كه همه چیز را می بلعید ؛ دیدن،شنیدن و حتی فكر كردن را.
موج انفجار مثل ضربه دستی سنگین او را پرت كرده بود روی تلی از خاك و هنوز عضلاتش لرزش بی اختیار داشت و پاها به فرمانش نبودند.گرد و خاك كه فرو نشست ،ازمیان هیاهویی كه در سرش بود ،صدای جیغ تیز و بریده ای را تشخیص داد.شعله ای بود كه می دوید.
برخاست و دوید.پاهایش مثل دو تكه سرب سنگین بودند.رسید.خود را روی او انداخت و با بدنش شعله ها را پوشاند.روی خاك غلتید و مرد سوخته را روی خاك غلتاند.آتش خاموش شد .مرد را به پشت برگرداند.دستش را روی شاهرگ مرد گذاشت .زنده بود.فریاد زد:«بیایید كمك ! این زنده است .
اولی كه قد بلند بود، ساك كوچك سرمه ای اش رادست به دست كرد ورو به همراهش گفت:« قرآن داری؟»
جوان كه كوتاهتر بود، با صورت آفتاب سوخته و گونه های كودكانه وگرد گفت :«نه،برای چی ؟»
اولی كه كلافه بود و صدایش كم كم از عصبانیت اوج می گرفت،گفت:«كه قسم بخوریم پسر خاله صدام نیستیم !»
بعد چند بار روی برگه ای كه در دست داشت زد وگفت«این همه مهرو امضا بغداد كه نمی خواهیم برویم.»
دژبان كه كم سن وسال بود،با لباس مرتب نظامی ،شلوار گتركرده وپوتینهای براق با لحنی خسته كه سعی می كرد جدی و بی اعتنا باشد ،گفت:«باید برگه تان درست باشد. من مسؤول اینجا هستم.»
پیشانی ام را چسبانده بودم به خاك مرطوب و دندانهایم را به هم فشردم .با هرنفس ،بینی ام پر می شد ازذرات خاك دشمن. ناخن هایم بی اختیار در خاك فرو رفته بود.
می خواستم زمین بغل وا كند؛ آغوشی پناه دهنده و امن در آن توفان سرب مذاب .چشمهایم بسته بود اما گوشهایم بی آنكه بخواهم سوت كشدار خمپارهها وصدای كركننده انفجار را می شنید.عبورتند وتیز تركشها كه هوارا می شكافت و از بالای سرم رد می شد،آنقدر نزدیك بود كه داغی اش را حس می كردم و بوی موهای سوخته ام را تشخیص می دادم .
زمین گیر شده بودیم .دشت صاف بود، بی هیچ پستی و بلندی و نه حتی بوته ای كه بشود پشت آن پناه گرفت .ما راحت هدف تیرها بودیم كه اگر سربلند می كردیم ، اولین شان روی پیشانی مان می نشست.
مرد كه رنگ نارنجی حنا میان ریشهای كوتاه سفید ومشكی اش دیده می شد، شب كلاه ابریشمی سیاهش را برداشت ودستمال چهارخانه سفید وآبی اش رامحكم روی سر وگردن عرق كردهاش كشید واز روی شانه راست جوان، به نفر بعد نگاه كرد وگفت:« شما اخوی.»
اما جوان كه بلند قد بود، با صورت مهتابی وموهای روشن خرمایی رنگ، كنار نرفت. كج ایستاد وگفت:« جواب مرا ندادید، حاج آقا.»
آنكه پشت سر ایستاده بود، با خنده گفت:« خلعت شهادت، ان شاالله!»
جوان با دلخوری برگشت وبه او خیره شد. دوباره به پیرمرد گفت:« من با اینها نمی روم.»
ودست هایش را با آستینهای آویزان بالا آورد. مرد بی حوصله گفت: « برو ببین می توانی با كسی عوض كنی یا نه، این تنها راه چاره است. نفر بعد …»
جوان به ناچار كنار رفت وآن سو تر ایستاد. دوباره به خودش نگاه كرد وبه شلوار كه خیلی كوتاه بود. پیراهن كه بلند بود وبی اندازه گشاد، بدون دكمه آخر وآستین هایی كه انگار تا زانو می رسید. دو نفری كه در صف پشت سرش بودند، حالا لباس گرفته بودند ومتلك گویان وخندان، پیراهن های نظامی دست دوم را می پوشیدند. كنارش ایستادند. یكی شان كه بزرگتر بود، جلو آمد وبا سخنی از سر همدردی گفت:«حالا زیاد هم بد نیست.»
هواپیمای باری ساده بود؛ بدون صندلی یا هیچ چیز دیگری برای نشستن. برزنتی تیره وكثیف را سرتاسر پهن كرده بودند وحالا دور تادور نشسته بودند وتكیه داده بودند به بدنه فلزی هواپیما كه پوشش داخلی نداشت وفلز بود، وسیمها وپیچهایی كه درهم تپیده بودند.
اول كه سوار شدند، با دیدن هواپیما كلی خندیده بودند. متلك گفته وشوخی كرده بودند اما حالا هیچ كس حرفی نمی زند. صدای موتور چنان بلند بود كه هر صدای دیگری را خفه می كرد. با این همه، جوانی كه بیست ویكی دو ساله می نمود، تكیه داده بود به ساك وپشت سرش را چسبانده بود به بدنه هواپیما وپایش را از میان وسایل درهم ریخته، دراز كرده بود وچشمهایش را بسته بود.
یك نفر پوشش زرد یك بسته بیسكویت را باز كرد، دو تا برداشت وبسته را به بغل دستی اش دا وبا اشاره تعارف كرد وخواست تا آن را دست به دست كند. آن كه كنار دست جوان نشسته بود، یكی برداشت وبسته را مقابل جوان گرفت وبا پشت همان دست، آرام به بازویش زد. اما او چشم باز نكرد، مرد كه موهایش بیشتر سفید بود تا خاكستری، لبخندی زد وپیش خودش گفت:«ای ی جوان!»
قمقمه را با غیظ كوبیدم روی زمین كنار پاهایش وبرخواستم. عباس دوربین را از مقابل چشم هایش پایین آورد وگفت: «فكر كنم شك كرده مرگ موش ریخته ای توی آبش.»
سرش را از گلوله ای كه لبه خاكریز خورد وخاك بلند كرد، دزدید. جمله اش را خودم تمام كردم: « كه كلكش را بی صدا بكنم!»
سوت خمپاره همه مان را دراز كش كرد . طوفان تركش ها كه آرام شد، نگاهش كردم. چسبیده بود به گونی ها. وقتی دید نگاهش می كنم، راست نشست. عضلاتش راشل كرد وسعی كرد آرام وشجاع جلوه كند. نمی شد سنش را حدس زد. ازآنها بود كه نمی توان گفت سی ساله اند. صورتش صاف بود، فقط سه خط عمیق میان ابروهایش به چشم می آمد. از آنهایی بود كه اخمی مدام دارد. تلخ، عبوس و متنفر نشسته بود. دستهایش بسته بود اما یقین داشتم می تواند با دندانهایش خرخره دست كم یكی از ما را بجود.
صبح گرفته بودندش. عباس آورده بودش كه: « تو هم زبانش هستی ، بپرس آنطرف چه خبر است.»
ومن پرسیده بودم كه جواب نداده بود. برایش كمپوت باز كرده بودم كه نخورده بود وحتی قمقمه آب را از دستم نگرفته بود. فقط اسم خودش را تكرار می كرد ودست آخر هم گفت كه جز با هم درجه خودش حرف نخواهد زد وبعد ساكت نشست گوشه ای.
ازخم جاده كه گذشتند ، یكباره فراموش كرد كجاست . مه ، كه مثل چیزی زنده وجاندار از عمق دره بالا می آمد ، بوته های بادام كوهی كه سراشیبی كوه راتا كنار جاده می پوشاند ودرختها كه از پشت مه سایه های سبز رنگی بودند. غرق تماشا شد. سردی فلز تیربار را زیر دستهایش از یاد برد.
صدای سه تیر پیاپی كه ناگهان در گوش كوه پیچید، دلش رافرو ریخت. دست روی ماشه تیربار كه روی ماشینی نصب شده بود گذاشت وآماده شلیك، به جلو خم شد. با چشم اطراف را كاوید. حالا بوته ها، درختها وسنگها كمینگاه بودند. چند لحظه بعد، صدای تیر دیگر خیالش را راحت كرد. آنهایی راكه برای شناسایی را فرستاده بودند، علامت می دادند كه جاده امن است. به دنیای خودش برگشت وبه هر سو چشم چرخاند. چند بار دراین كوهها درگیر جنگ وگریز شده بودند. حالا آخرین بار بود كه ازاین جاده می گذشت. ازكنار این درختها، بوته ها، سنگها كه در سنگینی عذاب آور آن همه خاطرات تلخ بااو شریك بودند. خاطره اولین باری كه ستونی كمین خورده را دید، برفهای كنار جاده كه از گرمای خون تازه آب می شدند، ماشینهای شعله ور كه كسی درونشان فریاد می كشید وبدنهایی كه رگهای بریده گردنشان هنوز تپش داشت.
از كردستان می رفت. درحالی كه تازه كوههایش را شناخته بود، با همه سنگها، غارها، راه ها وبیراه هایش. شهرها را شناخته بود، با آرزو وغصه های مردمانش حس می كرد یكی ازآنها شده است.
بیشتر ما از شهید حسین فهمیده تا این حد میدانیم که در نوجوانی به خود نارنجک بست و زیر تانک رفت، اما نمیدانیم قصه حسین فهمیده دقیقاً چیست. او که بود، چطور به جبهه رفت، زندگیاش قبل از جبهه چطور بود و...
زندگی پرماجرا
8 آبان سالروز شهادت محمدحسین فهمیده و روز نوجوان و بسیج دانشآموزی است.محمدحسین فهمیده اول اردیبهشت 1346 در روستای سراجه قم به دنیا آمد. وی سومین فرزند خانواده در بین 7 خواهر و برادر خود بود. فهمیده تحصیلات خود را در مقطع ابتدایی سال 1352 در دبستان «روحانی» قم که نام قبلی آن مدرسه کریمی بود، شروع کرد و از مهرماه 1356تحصیلاتش را در مدرسه راهنمایی حافظ قم ادامه داد. بعد همراه خانوادهاش به کرج مهاجرت کرد و از مهرماه 1358در مدرسه «خیابانی» مشغول به تحصیل شد.
او خیلی زود مبارزاتش را شروع کرد. زمانی که 10 سال بیشتر نداشت. اعلامیههای امام خمینی(ره) را در سالهای 1356و 1357پخش میکرد. بعد از بازگشت امام به ایران به دیدار ایشان رفت و در زمستان 1357 در تظاهرات انقلاب اسلامی شرکت کرد.
فهمیده 12 ساله بود که حوادث کردستان اتفاق افتاد. او که عشق انقلاب و امام را در سر داشت، خود را به کردستان رساند، ولی به دلیل سن کمی که داشت، او را برگرداندند و تصمیم گرفتند در حضور مادرش از او تعهد بگیرند که دیگر از شهرستان کرج خارج نشود. ولی او رضایت نداد و خطاب به آنان گفت که خودتان را زحمت ندهید، اگر امام بگوید به هر کجا که باشد میروم.