مترجم سایت

 حاج صفرقلي رحمانيان، پيرترين رزمنده دفاع مقدس است كه در سال 1285 هجري شمسي در شهرستان جهرم واقع در استان فارس ديده به جهان گشود.
به گزارش «جوان»، اكنون او در سن 104 سالگي، آرام ميان بستر بيماري آرميده و قلب دوستداران خودش را به درد آورده است. عليرضا و مريم رحمانيان دو فرزند بزرگوار ايشان هستند كه براي جويايي از احوال پدر به سراغشان رفتيم. درحالي كه خود حاج صفرقلي به دليل كهولت و بيماري توان سخن گفتن ندارد.

روحيه جواني

عليرضا: ايشان زمان حكومت احمدشاه را درك كرده بود و در دوران حكومت رضاشاه، سربازي‌ بسيار متدين و مذهبي بود و جالب اينكه در اوج خفقان حكومت رضاخان تنها كسي بود كه در پادگان نماز مي‌خواند و نمازش را به هيچ عنوان ترك نمي‌كرد. چندين‌بار هم به خاطر اين كارش شلاق خورده بود. مي‌گفتند اينجا پادگان است نه مسجد، اما زير بار نمي‌رفت و به كار خود ادامه مي‌داد و حتماً نمازش را اول وقت به جا مي‌آورد. در واقع از همان ايام جواني اهميت ويژه‌اي به مسائل ديني و مذهبي مي‌داد. خصوصاً ايشان بسيار با نماز مأنوس بود و هست به طوري كه به‌رغم انجام كارهاي سنگين 70 سال نماز شب ايشان ترك نشد. در عين حال كه به كارهاي دامداري و كشاورزي هم مشغول بود در آن هواي گرم بيش از چهار ماه در سال روزه بود.

به گزارش سايت ساجد به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع‌مقدس، جانشین رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع‌مقدس با اشاره به شجاعت و حماسه‌آفرینی شهید فهمیده اظهار داشت: جامعه امروز ما برای تداوم انقلاب و راه شهدای عزیز نیازمند تأسی به الگوهایی حماسه‌آفرینی و پیرو اندیشه‌های تابناك بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و رهبر معظم انقلاب اسلامی است و دانش‌آموز مجاهد و شجاع شهید محمدحسین فهمیده برخوردار از چنین ظرفیتی است. فهمیده شخصیت بزرگی است كه با وجود سن كم در آسمان ایران عزیز و حماسه دفاع‌مقدس درخشید و به مثابه‌ی یك رهبر، مورد ستایش حضرت امام خمینی (ره) قرار گرفت.
وی دانش‌آموزان بسیجی را عناصر بابصیرت، صادق، مخلص و دارای توانمندی‌های شگرف برای شناخت تكالیف و وظایف انقلابی و حضور به موقع و به اندازه در صحنه‌های نیاز كشور و نظام‌ دانست و افزود: بسیج دانش‌آموزی قلب تپنده بسیج و ملّت ایران است و نوجوانان بسیجی با تأسی به شهید فهمیده و دیگر شهدای بزرگ و مظلوم نوجوان بسیجی، مانند بهنام محمدی و مهرداد عزیزاللهی، همواره پرچم بصیرت و آگاهی را بر دست گرفته‌اند و با حضور بالنده و متعهدانه در سنگرهای علم و تحصیل، آینده پرفروغ و سرشار از عزت و افتخار را برای جامعه اسلامی ترسیم كرده‌اند.
امیر بالار با اشاره به تلاش‌های بی‌وقفه استكبار جهانی و دشمنان ایران اسلامی برای تزلزل در صفوف پرشور جوانان مؤمن و انقلابی و حذف آنها از چرخه مشاركت در عرصه توسعه و توان‌افزایی برای كشور، جنگ نرم را راهبرد امروز دشمن در مصاف با ملّت ایران، به ویژه نسل جوان معرفی و تصریح كرد: حضور در عرصه‌های رویارویی با جنگ نرم و مقابله هوشمندانه با ترفند‌ها، توطئه‌ها و نقشه‌های طراحی شده در اتاق‌های فكر استكبار و محافل صهیونیستی را برای ناكام گذاردن دشمنان انقلاب از ضرورت‌های اجتناب‌ناپذیری است كه هم اینك برابر نسل جوان و نوجوان كشور و به ویژه دانش‌آموزان بسیجی قرار دارد و واقعیات مشهود در جامعه نشان می‌دهد این نسل پرافتخار با آمادگی و هوشیاری بالا در این میدان قد علم كرده است.
جانشین رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع‌مقدس با تبیین جایگاه و نقش دانش‌آموزان بسیجی در تحقق چشم‌انداز و افق‌های بلند پیشرفت و توسعه كشور، خودباوری، جهاد علمی و خلاقیت را از ویژگی‌های آنان برشمرد و تأكید كرد: قشر دانش‌آموز، از عوامل‌محوری و فرصت مهم و تعیین كننده‌ای برای آینده نظام و میهن اسلامی محسوب می‌شود و بر این اساس، همه‌ی دستگاه‌ها و نهادهای فرهنگی،‌ علمی و آموزشی كشور باید تلاش كنند با تدوین سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های سنجیده و پیش‌بینی ساز و كارهای مناسب، بسترهای مسئولیت‌پذیری و ایفای نقش قشر جوان دانش‌آموز در صحنه جنبش نرم‌افزاری و نخبه‌پروری و عرصه‌های پیشرفت، سازندگی و خدمت‌رسانی و تحقق آرمان‌های سترگ ملت ایران را فراهم آورند.

پاسدار شهيد غلامحسين طالبي رحمت آبادي از : شهرري

  «برادران بسيجي كه به حق پشتوانه انقلاب و وارثان حقيقي خون شهدا مي‏باشيد، بايد همگي و در همه حال به فكر تزكيه نفس خود باشيم و خودمان را بسازيم و اين نكته را بايد توجه داشته باشيد كه اين لباس جانبازي كه پوشيده‏اند، لباس سربازان امام زمان(عج) است و متوجه اهميت و مسؤوليت‏خطيري كه بر دوش شما است‏باشيد. قدر خودتان و قدر يكديگر را بدانيد.»

پاسدار شهيد محمد رضا رمضاني از: تهران

# «جبهه صحنه عاشق را و كربلا است، بسيجيان مي‏آيند و در خون خود مي‏غلتند و صحنه جنگ را رنگين مي‏كنند ولي راضيند به رضاي او، چرا كه حسين(ع) آن طور به اينان آموخت. در اين جهان هر چيزي بهترين دارد و مرگ نيز بهترين دارد. بهترين نوع مرگ شهادت در راه خداست.»

دانش آموز شهيد حسين ابراهيم از: تهران

# «و اما برادران بسيجي كه بدون هيچ چشم داشتي شبانه روز در تلاشيد، مبادا لحظه‏اي نااميدي و ياس شما را در برگيرد چرا كه:

در بيابان گر به شوق كعبه خواهي زد قدم سرزنش‏ها گر كند خار مغيلان غم مخور

دانشجوي شهيد جمشيد ميرزايي از: ميانه

# «اي بسيجيان، شما محبوب ولي الله هستيد، شما ياران روح الله هستيد. شما كوبنده عدوالله هستيد، شما حقيقت جندالله هستيد، شما تجلي حزب الله هستيد، شما خاصه اولياء الله هستيد، و شما ايستادگان در راه خداييد. برپادارندگان عدالتيد و همان‏هايي كه خداوند اراده كرده انتقامش را از ستمكاران با دستانتان بگيرد.»

پاسدار شهيد روح الله شاپور صفري از: تهران

# «غيور مردان بسيج و شيعيان ايران، يك لحظه به جز اسلام و قرآن فكر نكيند و امام را تنها نگذاريد بدانيد اگر امام تنها بماند و قلبش بشكند تمام شما جوانان مسؤوليد. عزيزان، پاسدار ولايت فقيه باشيد تا اسلام احياء شود تا بهتر ابرقدرتها را سركوب كنيد.»

دانش آموز شهيد ذبيح الله مرادي از: همدان

# «خطاب به برادران بسيجي، برادران عزيز شما در حال حاضر دشمنان زيادي داريد و همه دشمنان سعي در كوبيدن شما دارند. شما را به خدا كاري نكنيد كه بسيج‏بدنام شود. اخلاق اسلامي را رعايت كنيد و براي رضاي خدا اسلحه به دست گيريد و مخاصمات را كنار بگذاريد و دست در دست هم كاري كنيد كه اين گروه به نهايت رشد خود برسد و ان‏شاءالله بتوانيد رضاي خداوند را تحصيل كنيد.»

دانش آموز شهيد مهدي محقق امين از : قم

# «اي برادران بسيج، كه در راه تداوم انقلاب اسلامي از جان و مال گذشته‏ايد، استغفار و دعا را از ياد نبريد كه بهترين درمان‏ها براي تسكين دردهاست و هميشه به ياد خدا باشيد و در راه خدا قدم برداريد و مواظب باشيد هرگز دشمنان دين بين شما تفرقه نيندازند.»

پاسدار شهيد ناصر تاجيك‏فر از: مشهد

محمد باقر قاليباف:

كدام چفيه مقدس است؟

شايد سخن گفتن از «بسيج» به اندازه هيچ موضوعي، براي من كه سال ها با بچه هاي بسيج هم نفس بوده ام، مشكل نيست. با آنها هم نفس باشي، كنار سنگرهايشان تا صبح پاسباني كني، ميان خنده هايشان، يك دم گريه كني و بال در بال رفتنشان ميان آسمان ها را با ديدگان كم فروغت ناظر باشي، مجالي به تو نمي دهد تا بتواني از آنها سخن هم بگويي. در گفتمان بسيج، سخن گفتن اصلاً جايي نداشت، تنها سكوت معني داشت و سخن گفتن نشان از خود ديدن بود پس كسي سخن نمي گفت: تا ديده شود. براي من در مورد «سخن نگفتن بسيجي» سخن گفتن بسيار سخت است و شايد محال. اينجا هم نمي خواهم چيزي از خود بگويم و تنها آنچه بود را بايد روايت كنم. چندي پيش در گوشه اي بياني ديدم از همسر معظم شهيد باكري كه: حميد دنيا را از چشم من انداخت.

احساس كردم كه گويي سال ها اگر مي خواستم حرف بزنم، بيشتر از اين چيزي نداشتم كه بسيجي يعني، حميد باكري كه دنيا را از چشم همه ما انداخت. و اين بود كه امام (ره) عزيزمان گفت: تنها افتخار من در اين دنيا اين است كه بسيجي ام؛ زيرا امام (ره) در دنيا تنها «بي ارزش بودن دنيا» برايش ارزش بود، انگار كه در اين دنيا تنها «حميد» برايش مي ارزيد. كيلومترها مرز ايران و عراق، سجاده ابراهيم همت، مهدي زين الدين، مهدي باكري، حسين خرازي و هزاران بسيجي گمنامي بود كه همه افتخارشان به همين گمنامي است. نمي دانم چرا فراموش كرده ايم كه بسيجي، اگر اهل جنگ بود، اگر اهل سلاح و تير و خمپاره بود، اگر روي مين مي رفت، اگر محكم ايستاده بود، از خشونتش نبود، از عبادتش بود، عابد بود، مثل مولايمان علي (ع) دنيا را به آب بيني بزي مي فروخت، مجاهد بود، مثل سيد و سالارمان حسين (ع)، دنيا را داده بود تا يك صبح تا ظهر عاشورا را بخرد. گاهي كنار اروند فكر مي كردم، آيا زاهدتر از اين بچه هايي كه حاشيه اين رود گل آلود، غواصي مي كنند، روي اين كره خاكي هست؟ پشت كانال ماهي، به خود مي گفتم: پاك تر از خون هايي كه روي اين كلوخ هاي سرد ريخته، توي اين دنياي بي ارزش هست؟

فراموش كرده ايم كه «بسيجي» خاكي نبود كه براي خودش «خاك» بخرد و دنيا طلب كند، يادمان رفته كه «بسيجي» چفيه نمي انداخت كه معامله كند و فخر بفروشد، بي توجه شديم كه «بسيجي» جنگ نمي كرد كه «خودي» نشان دهد. بسيجي، چفيه انداخت كه دنيا را از چشم همه بيندازد و خوب با اين «چفيه»، بي ارزش كرد مناسبات دنيايي را. اهل دنيا خفيف شدند، روباه ها به لانه هايشان خزيدند، از رو رفتند آنها كه اهل جان دادن نبودند. «نظرنژاد» را يادتان رفته.... اين آخري ها آن قدر شاكي بود كه خدا چرا در جنگ نبرده اش؟ شجاعت «بابانظر» از تهورش نبود از اين بود كه جانش و همه آنچه داشت برايش به اندازه يك لبخند امام (ره) ارزش نداشت. جنگ كه تمام شد.... گويي بابانظر و مهدي باكري هم تمام شدند و چفيه شان ماند.... چفيه ارزش اش به آن زاهدي بود كه آن را به گردن انداخته بود، جلوي صدها تانك، تنومند مي ايستاد و يك تنه شليك مي كرد. ارزش اش به آن «بي دنيايي» بود، نه به رنگ و قيافه و ظاهر خاكي اش. بعد جنگ عده اي فكر كردند، با چفيه بسيجي مي شوند، نفهميدند چفيه انداختن يعني «سرنترس نظرنژاد»، «دل خاشع حاج ابراهيم همت»، «دنياي بي ارزش حميد باكري»، «قلب بي شيله و پيله برونسي»، «نور صورت شهيد كاوه» و عرفان بي غل و غش هزاران بسيجي گمنام كه لابه لاي صحيفه روز محشر باقي است. هنوز هم هر كه سر نترس و دل خاشع و نور صورت و عرفان بي غل و غش دارد، اجازه چفيه انداختن اش هست، اين تكه پارچه براي ما مقدس است. من يكي، هر وقت خدا توفيق مي دهد، «احرام چفيه» مي بندم، دلم مي لرزد كه «شهيد مهاجر» نكند راضي نباشد، گنه كاري سجاده اش را رنگين كند. دلم مي لرزد كه اهل دنيا، نكند فكر كنند، چفيه انداختن بي اجازه مي شود، بي حساب و كتاب است! شهيد مهاجرها و فاضل الحسيني ها و همه بسيجي هاي آسماني لشكر 5 نصر را شاهد مي گيرم، كه خدا نياورد روزي، بخواهم اين پارچه بهشتي كه بوي قبر حسين (ع) مي دهد را به اين بازي هاي دنيايي بفروشم. خدايا! آن روز را برايم مياور.

و چه بسیاراند كسانی كه در این جغرافیای زمانی تا همین حالا كاری حسینی كردند و بیشتر از آن زینب هایی از انها پاسداری كردند...

اینها مقدمه ای بود بر این سوال كه جای ما در این قافله كجاست...!؟
آری ! جای ما در این قافله عشق و آزادگی كجاست؟ همچون حسین خون خود را در مرز میان حق و باطل بریزیم ... یا همانند زینب خطبه خوان مكتبش باشیم...!

عاشورا تنها یک روز نیست، بلکه تمامی تاریخ است. همان‌طور که کربلا تنها یک قطعه خاک نیست. کربلا جغرافیای نامحدود این تاریخ گسترده است. با این زمینه، سوال این است که وارث عاشورا کیست؟

ان الارض لله یورثها من یشاء من عباده و العاقبة للمتقین. (اعراف، 128)

ن الارض یرثها عبادی الصالحون». (انبیاء، 105) 

ظهر عاشوراست... صدای ثم اسبان سپاه ظالم از دور به گوش می رسد. حسین دیگر تنهاست .
حسین مانده و اضطراب خیمه ها ...
حسین مانده و صبر بر تیغ و زخم ها ...

قرآن منم , چه غم كه شود نیزه رحل من...