مترجم سایت

یادت هست روزی که می رفتی؟

باران چه بی قرار به شیشۀ پنجره سر می کوفت! همه می گفتند: «هیچ بهاری چنین بارانی را به خود ندیده است.»

من می دانستم، رفتن توست که آسمان را بی قرار کرده است.

از خانه که بیرون آمدی، از خیابان که می گذشتی، یادت هست؟ درختان در دو سوی جاده چطور سرخم کرده بودند؟

تو گفتی: «حالا که باد نمی وزد؟ ندیده ام درختان سبکبار بی ثمر سر خم کنند!»

می دانم تواضع می کردی وگرنه کیست که نداند درختان به احترام تو سر فرود می آورند.

گل ها را دیدی که چطور در مسیر تو می شکفتند؟!

مجال نشد برایت بگویم که پس از رفتنت سه روز و سه شب آسمان بارید و بغضش باز نشد! ابرها که پاره پاره شدند، خورشید که آمد، فروغی نداشت!

گل ها پس از رفتنت پژمردند و پرپر شدند. بلبل ها همه شاهدند.

روز که آفتابی شد هیچ پرنده ای نخواند، گل ها همه شاهدند!

تو رفته بودی و خانۀ ما مثل گلدانی خالی بود و من بیقرار بودم که دلم با تو آمده بود، باغچه ها دلتنگ بودند و حتی گنجشک هایی که روی سپیدار باغچه، لانه کرده بودند بی تاب تو بودند!

من روزها را می شمردم و لحظه های خود سرگردان بودند، درنگ تو به درازا کشید. من تو را در صفحه ای از کتاب «حماسه ای به رنگ خون» لا به لای واژه هایی از جنس غرور و شهادت گم کرده بودم.

سرگردان، گرمی دست های تو را می جستم که نمی دانم در کدام میدان پرپر شده بود.

سختی و صلابت پاها و گام های تو را می خواستم که نمی دانم در صعود بر بلندای کدام ستیغ افتخار و شرف و یادگار مانده بود.

جذبۀ نگاه روشن تو را می طلبیدم و لبخند تو که شکوفه ای بود زینت شاخسار روزگار.

من تو را گم کرده بودم. اما گلایه ای نداشتم از آن رو که می دانستم هستی تو باید به روزگار هدیه می شد؛ که، بی شهادت تو تاریخ جزو ورق های پاره هایی سیاه شده از دروغ و ستم و دغل چه بود؟

دنیا رنگ و رو، و زندگی شرف و آبرویی نداشت اگر خون گلگون تو بر آسمان جهان رنگ نمی پاشید. من تو را گم کرده بودم اما، مرده نپنداشته بودم؛ از آنکه در زمین زندگی جاری بود و از آنرو که ایمان داشتم که «ولاتحسبین الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون.»  - التماس دعا

او با وجود سن کم راهی کردستان شد تا در کنار رزمندگان اسلام بجنگد.

او از خانه رفت و چند روز از او خبری نبود.

خانواده و اطرافیان از غیبت او ناراحت و نگران بودند تا این‏که دو نفر از نیروهای سپاه حسین را به خانه می‏آوردند و تحویل خانواده می‏دهند و از او می‏خواهند تا تعهّد بدهد که دیگر از کرج خارج نشود.

امّا او می‏گوید: «به خودتان زحمت ندهید اگر امام بگوید به هرکجا که باشد آماده رفتن هستم.

من باید به مملکت خود خدمت کنم».

حتّی با تهدید به زندان هم تعهد نداد و آنها که سرسختی حسین را دیدند از مادرش امضا گرفته، رفتند.

منبع: مجله گلبرگ :: مهر 1381، شماره 34 برگرفته شده از سایت حوزه

گوشه ای از زندگی نامه

سردار شهید محمود حاج مهدی در یکی از روزهای سال 1338 در خانواده ای متدین و مذهبی در شهرستان یزد پا به عرصه وجود گذاشت . محمود دوران کودکی را چون سایر کودکان این خطه با فراگیری احکام و آداب اسلامی آغاز نمود و روز به روز رشد یافت . سپس برای تحصیل به دبستان انوشیروان رفت و پس از آن دوران راهنمایی را در مدرسه راهنمایی محمدطاهری پشت سرنهاد و با جدیت تمام به تحصیل پرداخت و دوران متوسطه را در دبیرستان دیهیمی به پایان رسانید . با شرکت در کنکور سراسری در دانشگاه صنعتی اصفهان پذیرفته شد همزمان با شروع جنگ تحمیلی به پاوه عزیمت نمود و از آنجا عازم خوزستان شد. در همان ایام خبر شهادت برادرش را شنید . به تهران رفت تا سلاح به جای مانده برادرش را برگیرد . در همان پادگان به عضویت رسمی سپاه درآمد .سپس به عضویت در تیم حفاظت از ریاست دیوان عالی کشور درآمد . در اوایل سال 61 ازدواج نمود که حاصل این وصلت سه فرزند بود . از دیماه 61 مجدداً جهت ادامه تحصیل راهی اصفهان شد . در اواخر تحصیلاتش همراه با همسر و فرزندش به اهواز رفت و همکاری با قرارگاه صراط المستقیم را شروع کرد . احداث سد خاکی و پل روی بهمنشیر از جمله فعالیتهای وی به شمار می رود. مدتی را در مقر حضرت صدیقه در اجرای پروژه های مختلف قرارگاه مهندسی- رزمی گذراند و به معاونت عملیاتی قرارگاه انتخاب شد . او در عملیات کربلای 2 و 5 حضور فعال داشت ، پس از عملیات کربلای 5 تشکیلات لشکری قرارگاه را پی ریزی و سازماندهی نمود . به علت لیاقت و کاردانی به فرماندهی لشکر بقیه الله الاعظم منصوب گردید. سرانجام سردار شجاع سپاه به همراه برادر همسرش در 28/7/66 در منطقه ماووت عراق به خیل شهدا پیوست . 

گزیده ای از وصیت نامه شهید

وصیت نامه های شهدا را مطالعه و جداً عمل نمایید که این مطالب از قلب های صاف و پاک و الهام گرفته از سرچشمه فیض و در لحظاتی خیلی حساس و روحانی نوشته شده است هرچند خود را لایق شهید شدن نمی دانم ولی چون کلیه نعمت های الهی همه منتی است نه لیاقتی اگر منت خدا شامل حالمان شد از کلیه برادران – دوستان و همکاران قدیم و جدید تقاضای عفو و بخشش دارم .

لحظه به لحظه بر تعداد مستقبلان افزوده می‌شد.

دل توی دلمان نبود كه غذا بیاید. از وقت كه ‌گذشت، حدس ‌زدیم، خبر آورده‌اند، بین راه ماشین تداركات را زده‌اند.

همه مثل ماست وا رفتند، به جز بهزاد صادقی كه هیچ‌وقت از رو نمی‌رفت.
یك راكت عمل نكرده جلوی سنگر افتاده بود.

خیلی جدی رفت روی راكت نشست و به فرمانده‌ی گردان گفت: «حاجی، سوییچش را بده، بروم غذا بیاورم. تا سفره را بیاندازید، آمده‌ام.»حاجی هم كه دست كمی از او نداشت، ‌گفت: «بیا پایین، بیا پایین، مال مردمه، می‌ترسم یك وقت به در و دیوار بزنی، خرج روی دستمان بگذاری. حالا یك روز ناهار نخورید، نمی‌میرید. فكر كنید ماه رمضان است و روزه هستید!؟!».

به گزارش روابط عمومي سازمان تبليغات اسلامي، «او» نخستين رمان چاپ شده خانيان است که با موضوع انقلاب اسلامي در سال 1376 منتشر شده بود که به تازگي سوره مهر چاپ دوم آن را منتشر کرده است.

«او» که جزو نخستين آثار جمشيد خانيان محسوب مي‌شود، تفاوت‌هايي با آثار متاخر او دارد. نويسنده در سال‌هاي بعد حوزه تخصصي کار خود را از ادبيات بزرگسال به ادبيات کودک و نوجوان تغيير داد و بيشتر نوشتن نمايشنامه را دنبال کرد در حاليکه «او» رماني براي بزرگسالان است.

خانيان نمايشنامه‌هاي «بابور»، «عشق سال ريکن»، «روي ني‌بندي»، «پرگار» و «چهارمين نامه» را در طول سال‌هاي 66 تا 76 نوشته که در تهران به اجرا درآمده است. «كودكي‌هاي زمين» و «سبور» دو رمان معروف او با موضوع دفاع مقدس محسوب مي‌شوند.

رمان «او» نوشته جمشيد خانيان، به ‌همت دفتر ادبيات انقلاب اسلامي حوزه هنري وابسته به سازمان تبليغات اسلامي تدوين و از سوي انتشارات سوره‌مهر وابسته به اين سازمان در 135 صفحه، قطع رقعي و با شمارگان 2 هزار و 500 نسخه و قيمت 29000ريال، تجديد چاپ ‌شد.