سروده ای از آقای رضا لاهی ، شاعر آلبانیایی ، به یاد محمد حسین فهمیده
پدرم ، دوچشم مرا برای آخرین بار ببین ، آیا مرد شده ام ؟
مادرم لبها را بر پیشانی من بگذار كه مرا دیگر نخواهی بوسید
صبحگاه فرزند شما برسنگفرش دراز خواهد كشید
تا اینكه آفتاب برآتش خونین نوری بیندازد
از سر پیچ ، تان
كها با فكهایی همچون زنجیر خواهند آمد
بدون ترس به دهانه توپ خیره خواهم شد
هنگامی كه از روی مین بگذرند ، زنده باد ایران را به عنوان آخرین فریا د
همانند اولین گریه ای كه به هنگام تولد داشتم ، خواهم گفت .
مادر خاطره مرا همچون كتاب قران حفظ كن
هرگز با ناراحتی سؤال مكن كه قبر فرزندم كجاست
... تربت فرزند شما همانا گنبد آسمان آزادی است.
منبع:معبر عشق برگرفته شده از سایت صبح
معبر
نظرات شما عزیزان: