پیروزی انقلاب در جهت ایجاد نظم ودفاع از شهر و راه اندازی كمیته انقلاب اسلامی شهرضا نقش اساسی داشت. او از جمله كسانی بود كه سپاه شهرضا را با كمك دوتن از برادران خود و سه تن از دوستانش تشكیل داد.

درایت و نفوذ خانوادگی كه درشهر داشتند مكانی را بعنوان مقر سپاه دراختیار گرفته و مقادیر قابل توجهی سلاح از شهربانی شهر به آنجا منتقل كردند و از طریق مردم، سایر مایحتاج و نیازمندي‍ها را رفع كردند.

 دیوارها نمایش مردم فریبی است      

 در شهر ما که سهم ابوذر غریبی است

 ای شهید ، راستی مگر سنگ شده ایم و یا طلسممان کرده اند ؟ یادت هست هر شب از پشت بام چقدر ستاره می چیدیم و بدرقه راه سینه سرخان مهاجر می کردیم؟ یادت هست مهتاب چه صداقت معصومی را به آبی حیاط خانه مان می پاشید؟ یادت هست تا خدا فقط یه سجده فاصله بود؟ امروز چه بگویم ای برادر؟

اهل کوچه همه رفتند ولی ما ماندیم     

حقمان است اگر بی کس و تنها ماندیم

در به روی همه وا بود و نمی دانستیم   

شهر لبریز خدا بود و نمی دانستیم

هیچ تقصیر کسی نیست اگر رنجوریم      

   روشنی هست ، خدا هست ولی ما کوریم

آری همسفر ، روشنی هست ، خدا هست....

شهید عزیز؛ بیا دوباره پا به پای نسیم در شبی بی ستاره غمگینانه پرسه زنیم و سپیدار پیر کوچه را بپرسیم خانه دوست کجاست ؟ بیا دوباره کوچه های قدیمی شهر را سلام کنیم و به پنجره لبخند بزنیم ، شوریده سران شبگرد شهر را سیب سرخ تعارف کنیم . تصویر لاله های پرپر را در قابی از شکوفه بر شانه های سنگی دیوار نقش کنیم . گرد از رخسار شمعدانی ها و آیینه های غبارگرفته بزداییم . پس بیا با تمام حنجره جار بزنیم تا شقایق هست زندگی باید کرد.

منبع:

http://www.shahidnews.com/comment.php?comment.news.472 پایگاه خبری تحلیلی شهید نیوز

استاد روپوش سفید و تمیزی پوشیده بودتا گرد گچ روی لباسش

 ننشیند.

صدایش سخت به ما که ته کلاس بودیم میرسید.

می گفت: تمام عضلات بدن از مغز دستور می گیرنداگر ارتباط

مغز با اعضای بدن قطع شوداعضا هیچ حرکتی نخواهد داشت.

اگر هم داشته باشند کاملا غیر ارادی و نامنظم خواهد بود.

حرف استاد که به اینجا رسید ...

یکی از دانشجوها که مسن تر از بقیه بود و همیشه ساکت بلند

 شد و گفت :ببخشید!

استاد وقتی ترکش توپ سر رفیق منو از زیر چشم هایش برد تا

یک دقیقه بعد الله اکبر می گفت.

*******************************************

 جوابی نداشتیم به او بدهیم چند ساعت بعد برادر یاسر (فرمانده) آمدند و پدر را به سنگر خود برده و ایشان را به صبر و حوصله دعوت کردند که شاید انشاالله پسرش مهدی زنده باشد چون خبر قطعی از او نداشتیم بالاخره ایشان مجاب شدند که به شاهرود بر گردند و منتظر بمانند.

یک هفته بعد دیدیم پیر مرد دوباره به منطقه برگشتند.

همه با کنجکاوی در سنگر فرمانده جمع شدیم تا ببینیم قضیه بازگشت مجدد ایشون از چه قرار می تونه باشه!

پدر گفت: مهدی مجددا به خواب مادرش آمده و گفته بیاید جنازه منو ببرید. سکوت عجیبی حاکم شده بود و چهره فرمانده از تعجب در هم ریخته بود.  وقت نماز بود بعد از اتمام نماز مشغول صرف نهار بودیم که بی سیمچی خبر آورد که فرمانده گروه گشت تماس گرفته و می گوید یک جنازه از زیر برف بیرون آمده و مشخصات پلاکش به نام سید مهدی می باشد.

سید مهدی حسینی

بله درست بود!

سید مهدی همان شهیدی بود که پدر را مامور بردن جنازه اش کرده بود.

شهیدان زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می خورند

 روحش شاد و راهش پر رهرو باد

شبهايي كه به هيئت مي رفتيم

پرچمي كه به ديوار ميزدي

جان مي گرفت و پر مي زد توي آسمان

اوج مي گرفت تا دل خدا

يادش بخير ...

*******************************************

گذشت ....... رفتي....

من ماندم سر كلاس ؛ پاي تعريف شعر و تو رفتي پاي تعريف عشق

دفعة آخر با همان لحن باراني ات صدايم زدي و گفتي  : بيا برويم

آنجا فاصله كوتاه است ، دست آدم راحت به خدا مي رسد

من هم كتابم را بالا بردم و گفتم : فردا امتحان دارم !!!

خنديدي ، اما نه مثل هميشه

پاشنه كفشت را ور كشيدي و رفتي توي غروب ...

بعدها ...

وقتي ديدم سر كوچه را حجله زده اند

تازه فهميدم تو هم امتحان داشتي و نگفتي..........

******************************************

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

روبه صفتان زشت خو را نکشند

گر عاشق صادقی ز مردن نهراس

مردار شود هر آنکه او را نکشند 

پنجره زیباست اگر بگذارند

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

آنان كه رفتند ، نامشان مزين به شهادت شد اما انتظاري نداشتند تا كسي برايشان نجوايي سر دهد، اما آنان كه بازماندند يا نبودند تا بروند،  نجواي دلشان را تنها براي تسلاي خاطر خود بيان مي كنند، به اميد آنكه شهيد نجواي دل هر خسته از روزگار را پاسخي زيبا خواهد داد...

******************************

سال 1385 بود. مهرماه 1385 و ماه رمضان و من هم مثل همیشه دلتنگ شهدا. چند سالی بود برای شهدا کار می کردم و یا بهتر بگم شهدا منو خیلی دوست داشتند. آخه این سعادت شامل حال همه نمیشه که برای شهدا کارکنه . نوشتم و نوشتم. از خاطرات شهدا نوشتم، از دلتنگیهایم با شهدا گفتم، از وصیتنامه هاشون گفتم، از صفاشون، از وفاشون به خمینی عزیز، از سادگیشون، از اینکه بی ریا بودند و دنیا برایشان مهم نبود. همه عازم جبهه ها شدند و افتخار آفرینی کردند. از شهیدانی نوشتم که خیلی هاشون رو ندیده بودم و فقط وصف رشادتهاشون رو شنیده بودم . حاج ابراهیم همت، باکری، باقری ، دوران، خرازی، و .... و از شهیدانی که دیدمشان و غبطه خوردم به حالشان آره صیاد شیرازی، کاظمی و ... خوشا به حالشان. هر وقت که خیلی دلتنگ می شدم با شهدا درددل می کردم!

وبلاگ رو راه اندازی کردم و همه می آمدند و نظر می دادن. یه عده نظرات موافق می دادن و منو تشویق می کردن، یه عده بی نظر و یه عده هم مخالف و نظرشون این بود که دوره شهید و شهادت و این حرفها تموم شده. اما من ادامه دادم چون اعتقاد داشتم هیچ چیز تموم نشده و به قول مقام معظم رهبری: آنچه مهم است حفظ راه شهداست.

چند روز پیش تو این فکر بودم که من از همه شهدا گفتم اما 2 تا پسر دائی داشتم که شهید شدن و از اونا هیچ ننوشتم. شهر من خوانسار شاهد حضور بهترین جوانانش در جبهه ها بود. و پسر دایی های من هم مستثنی نبودند. آنها هم عازم جبهه شدند یکی در کربلای 5 پر کشید و یکی در بیت المقدس 7.

شهید فضل الله نیکوصفت:

متولد: 1330 شهرستان خوانسار

تاریخ شهادت: 20/10/1365

محل شهادت: شلمچه عملیات کربلای 5

هر چه گفتند نرو، عزم به رفتن كردم

من خيانت گر و نامردم اگر برگردم

مي روم كعبه همان جاست چرا برگردم

خودم اينجا دلم آنجاست چرا برگردم

مي روم اين عطش سينه كبابم كرده است

چشمه آنجاست و اين خاك جوابم كرده است

ما فقط رهگذري بوده و بر مي گرديم

كاروان رفت، بمانيم اگر، نامرديم

شهید فضل الله نیکوصفت در سال 1330 در خانواده ای مذهبی و به دور از هر گونه تجملات  در شهرستان خوانسار  و در محله جوزچه چشم به جهان گشود. دوران نوجوانی به علت پاره ای از مشکلات در را رها کرد و نقش فعالی در راهپیماییها علیه رژیم منحوس پهلوی داشت. بعد از پیروزی انقلاب درس را تا مقطع دیپلم ادامه داد و در فرمانداری خوانسار مشغول به کار شد. از همان اوایل انقلاب با گروهکهای ضد انقلاب برخورد شدیدی داشت و هموراه مورد تهمت و افترا قرار می گرفت. در سال 1364 به عضویت پایگاه بسیج کربلا در آمد. به علت اینکه ایشان در زمان جنگ شش فرزند داشتند خانواده ایشان مانع از حضور وی در جبهه می شدند. چندین بار شهید برای رفتن به جبهه ثبت نام کرد ولی دیگران نمی گذاشتند. حتی یک بار پدر مرحومش به جای ایشان به جبهه رفت  و لیکن شهید بیقرار بود و می گفت: من از قافله عقبم.

ایشان در زمانیکه در جبهه حضور نداشتند در سپاه پاسداران خیاطی کرده و برای رزمندگان لباس می دوخت. بالاخره خانواده  را راضی کرد  و در تاریخ 13/08/1365 عازم جبهه شد. وی به عنوان تک تیرانداز در عملیات کربلای 5 حضور داشت و در تاریخ 20/10/1365 در منطقه شلمچه به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

روحش شاد، راهش پر رهرو

و اینگونه بود که مرحوم دکتر علی شریعتی فرمود:

آنان که رفتند کاری حسینی کردند و آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند و الا یزیدند.

*********************************

شهید سعید نیکوصفت

متولد: 1346 شهرستان خوانسار

تاریخ شهادت:23/03/1367

شهید سعید نیکوصفت در اولین روز از تابستان سال 1346 در خانواده ای مستضعف ولی سرشار از ایمان و خلوص به دنیا آمد. وی دوران ابتدایی و راهنمایی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت و تا سطح دیپلم پیش رفت و در کنار درس فعالیتهای دیگری را هم انجام می داد. در سال 1363 به عضویت بسیج درآمد و در پایگاه بسیج کربلا شروع به فعالیت نمود. و بعد از اتمام دوران دبیرستان راهی جبهه شد. اولین اعزام ایشان در مورخه 20/5/63 بود و قبل از شهادت برادرشان شهید فضل الله نیکوصفت در تاریخ 20/10/65 اشتیاق ایشان برای حضور در جبهه ها بیشتر شده و بیشتر وقت خود را در جبهه می گذراند.

شهی سعید نیکوصفت چند بار مجروح شد. یکبار بر اثر اصابت چندین ترکش به پاهایش حدود دو ماه در بیمارستان امام حسین (ع) تهران بستری شد و لی بعد از بهبودی مجدد عازم جبهه شد.

ایشان در جبهه در گردان پیاده لشکر 114 امام حسین (ع) به عنوان تکاور فعالیت می کرد و بالاخره در عملیات بیت المقدس 7 در منطقه شلمچه بر اثر اصابت ترکش و حدودا دو سال بعد از شهادت برادرش در تاریخ 23/03/67 به فیض شهادت نائل گشت.

پیکر گلگون این شهید را در بوستان شهدای شهرستان خوانسار به خاک سپردند.

****************************************

آری همین بود انگار .... حس غریب دلم را به که بگویم ؟ حسی که از غربت طلائیه بر دلم جا مانده ... حسی که بی تابم می کند برای غروب طلائیه ... برای آسمان طلائیه دلتنگم ...

طلائیه ! از فراز همه روزهای که بر تو گذشت، بر من ببار و تشنگی این دل در کویر مانده را فرو نشان.

می خواهم در تو جاری شوم، می خواهم رمز شکفتن و پرواز را از تو بیاموزم و بدانم بر شانه های زخمی تو چه دلهایی که آشیان نکرده اند.

طلائیه ! می گویند «همت» از همین نقطه آسمانی شده است، عاشقی که در پی لیلای شهادت در بیابانهای زخم خورده ی طلائیه مجنون شد. من امروز آمده ام رد پای او را تا افق های بی نهایت و در امتداد عشق جست و جو کنم. اینجا عطر او لحظه ها را پر کرده است و دست هایش هنوز مهربانی را منتشر می کند.

طلائیه! من از سکوت رازآلودت درسها آموخته ام ! با من سخن بگو !!!

"کسی می تواند در شب عملیات از سیم خاردار دشمن رد بشود

که به سیم خاردار نفسش گیر نکرده باشد"

بیست و یک سال از پایان ظاهری جنگ تحمیلی گذشته ولی هنوز دسته دسته شهید می‌آورند و این یعنی آنکه جنگ هنوز ادامه دارد، اگر چه خاکریزهایش برچیده شده است.تا وقتی که در گوشه‌ای از این خاک مادر دل شکسته‌ای یا پدر پیری چشم‌ بر در دارد تا فرزندش از سفر باز آید، نمی‌توان جنگ را پایان یافته تلقی کرد.جنگ ادامه دارد، نبرد هنوز پایان نیافته و دفاع کامل نشده چرا که فرزندان این ملت هنوز از مبارزه به خانه بازنگشته‌اند.اینک این ما و برادران ما که به خانه باز آمده‌اند. سرافراز و سربلند بر سر دست باز آمدند و به روی چشم نشستند تا ما دیده بگشاییم به ژرفای جنگ، به نبرد همیشه تاریخ، به جنگ خیر و شر، نیکی و پلیدی، سفیدی و سیاهی که این قصه را پایانی نیست، که این کتاب را اتمامی نیست، که هر روز صفحه‌ای جدید گشوده می‌شود. برای نبرد باز آمدگان، بازماندگان و همه آنها که از پی قافله حق روانند و دل در گرو حقیقت نهاده‌اند.اکنون می‌شود، اکنون می‌توان گرمای وجود شهیدان را حس کرد و به آنها که از پس بیست و یک سال انتظار به خانه باز آمده‌اند سلام و خسته نباشید گفت.

سلام شهید، سلام شهادت.

این خانه را تو آباد کردی، آبادی این ملک از توست. نام تو بلند است، بلندتر از همه نام‌ها، همه اسم‌ها.

از اینکه ما گمشدگان تو را «گمنام» خطاب می‌کنیم، ما را ببخش.

نام این ملک از توست، نام این خانه از توست، نام این شهر از توست، نام این خیابان از توست، نام این کوچه از توست، نام این خانه… به خانه‌ات خوش آمدی برادر.

اکنون این ما و شما. ما گمنامیم و شما خوشنام، ما گم شده‌ایم و شما پیدا.

چه خوب است که ما را بیدار می‌کنید، که چشمان ما را دوباره باز می‌کنید، تا یادمان نرود دنیا جای تخمه شکستن نیست و دیر یا زود باید رفت، باید سبک بار رفت، باید سبکبال رفت.حضور شما غفلت‌ها را می‌زداید، چرت‌ها را پاره می‌کند، خواب‌ها را می‌پراکند و یادمان می‌آورد و تذکرمان می‌دهد که چه بودیم و چه می‌خواستیم و کجا باید می‌رفتیم.حضور شما ذکر است، ذکر حق و اکنون هر شهری و هر ولایتی ذاکر توست و تو را در آغوش می‌گیرد و ذکر می‌گوید.

نام تو ذکر است و در ذکر «گمنامی» معنایی ندارد، تو معنای همه نام‌های ای شهید.

خورشيد اينجا عشق اينجا گنج اينجاست

مهــــمانسراي کربلاي پنج اينجاست

اين خاک گلگون تکه اي از آسمان است

اينجا عبــادتگاه فوجي بي نشان است

*********************************************

گفتند شهيدِ گمنامه ،

پلاک نداشت ،

اصلاً هيچ نشونه اي نداشت ،

اميدوار بودم روي زير پيراهني اش اسمش رو نوشته باشه،

نوشته بود:

«اگر براي خداست بگذار گمنام بمانم»

****************

خسته ام ازهمه دنیا وگرفتارانش

کرمی کن که دلم کرببلا میخواهد

   بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی وقته می خایم در مورد تهاجم فرهنگی جنگ نرم یا... حرفی بزنیم که وقتش رو نداشتیم دونبالش بریم  ولی خوب داشتیم یه برنامه رو نگاه می کردیم که مقام معظم رهبری امام خامنه ای داشتند در این باره صحبت می کردند....  ما هم بهترین کار دونستیم سخنان این مرجع بزرگ شیعه  رهبر و نائب بر حق آقا امام زمان(ع)رو روی کاغذ بیاریم و تو و بمون بذاریم شاید خیلی ها شنیده باشند ولی خوب برحسب وظیفه و مسئولیتی که ما در قبال این مسئله داریم باز میاریمش ..... :

تهاجم فرهنگی مثل خود کارفرهنگی کار آرامی است کار بی سر و صدایی است اون کار بد و اصلی و حرکتش رو شما تو کوچه وخیابان نمی بیند گفت چه کار می کنی گفت دهل می زنم گفت چرا صداش در نمی آید گفت فردا صدای دهل من در می آید  ...صدای تهاجم پنهانی و زیر زیرکی دشمن اگر شما ملت بیدار نباشید اگر شما عناصر فرهنگی بیدار نباشیدخدایی نکرده اون وقتی درمیاد که دیگه قابل علاج نیست ... یکی از راه های تهاجم فرهنگی این بوده که سعی کنند پایبندی های متعصبانه به ایمان که همان چیزهایی است که یک تمدن را نگه می داردمنصرف کنند و کم رنگ همون کاری که در اندلس وقرن های گذشته کردند جوانها رو ریختند در عالم فساد و شهوت رانی و می گساری این کار الان دارد انجام می شود....به ملت ایران عرض می کنم ای ملت بزرگ وشجاع ایران شما سالهاست باقدرت دشمنی را که انقلاب از این کشور بیرون راند پشت در نگه داشتید و نگذاشتید این دشمن از هیچ منفزی وارد شود به هوش باشید این معنی حرفای مکرر من در این چند ساله است که عرض می کنم به ملت ایران به مسئولان که دشمن درسدد نفوذ است هر پنجره ای پیدا کند نفوذ می کند ...

عزیزان ما در هر جا و مکانی و ... فعال هستیم باید به گفته رهبر عزیز این پدر

مهربانمون سرلوحه همه کارها و فعالیت هامون مبارزه با فساد و تهاجم فرهنگی باشه

 نوشته هامون ... کارهامون ... رفتارمون ... پوششمون ... و... همه و همه و همه .... که

انشالله در روز قیامت سربلند و سرافراز باشیم و با رویی گشاده و شاد رو به شهدا و امام

بکنیم و ... جواب گو باشیم  که ما حافظان خوبی برای این گوهر  این انقلاب این

  امانت بودیم

.... انشالله ....

راستی وعده ما فرزندان روح الله  روز ۲۲ بهمن

(یا علی و یا حق)

ريه هاي شيميايي هنوز سرفه مي كنند.

هنوز خونهاي خردلي روي بوم زندگي نقش مي زنند.

براي بچه ها هنوز قاب عكسها هم شناسنامه پدر است.

هنوز خواهرها چفيه برادرانشان را بو مي كشند.

هنوز  پدرها خلوت گريه خود را ترك نكرده اند.

هنوز كه هنوز است مادراني چشم به راهند ...

هنوز پاهاي بدلي ، تن هاي پرتركش را مي كشند.

هنوز زندگي ها با ويلچر جا به جا مي شود.

هنوز بيابانها استخوانها و پلاك ها را در آغوش كشيده اند.

هنوز پنج شنبه بازار پرچمها و ضريح گرم است. . . .

هنوز خاطره ي جبهه ها خالي نيست

شلمچه ز آن همه شب زنده دار خالي نيست

هنوز ساحل والفجر هشت خونين است

جبين آب زان همه اشک و آه پر چين است

هنوز خاک شلمچه خون به دل دارد

زحفظ آن همه خورشيد خون به دل دارد

تبسمي بنما شلمچه هر دو تنهاييم

چگونه بعد شهيدان هنوز پا بر جاييم .

تو اي شهيد که نامت خلاصه ي پاکيست

چقدر پيرهن خاکي تو افلاکيست

به استخوان و پلاک شکسته ات سوگند

به جان مادر پهلو شکسته ات سوگند

دلم ز هجر تو دوست شعله ور شده است

ز استخوان تو اي دوست قلبم شکسته تر شده است

چقدر جاده هاي هموار کسالت آورند !

از يک نواختي ديوارها دلم مي گيرد.

مي خواهم بر اوج بلندترين سخره بنشينم ،

آن بالا به آسمان نزديکترم و مي توانم لحظه هاي تولد باران را پيش بيني کنم.

بايد گذشت ، بايد عطش و سنگلاخ را تجربه کرد .

آسايش از مقصد دورمان مي دارد .

آي با شمايم !

چه کسي دوست دارد صاحب آسمان باشد؟

بيا براي هواخوري به جنگهاي مجاور جبهه پناه ببريم

سنگرها ييلاق تفکرند .و کوهها نگاه ما را به بالا سوق ميدهند.

کوه هميشه عجيب است ، در کوه تکلم خدا جريان دارد .

از عادت کوچه هاي داغ عربستان تا کوه دور حرا پيغمبري به بار نشست

بيا به جبهه ، به کوه برويم.

شتاب کن آقاي عادت

نگاه کن هواي دود گرفته شهر تنفس راحت را از ما گرفته است .

دلم براي فضاي نا پيداي مه لک  زده است .

مه ، مهرباني مبهمي است تا خود را تنها تصور کنيم .

تنهايي راز بزرگي است .

در تنهايي ، بي تعارف مهمان دلمان خواهيم بود.

اينجا همه با آسمان حرف نمي زنند.

اينجا زير نور نئون آسمان پيدا نيست .

مردم  براي بازگشايي دلشان به کافه مي آيند.

آنان به لحظه هاي بعد  از اکنون به عبث اميدوارند .

آنها هنوز

بهانه هاي روشن دل را نشناخته اند

و در نيمکره تاريک دل آرميده اند

و فکر مي کنند تمام دل

خوشحالي پس از پيدا کردن يک جنس با قيمت نازل در بازار سياه است.

بيا به جبهه برويم

من يک بار آنجا را بوئيده ام ،

آنجا رطوبت مطبوعي دارد که به ايستادگي درخت کمک مي کند.

ما چقدر جاده هاي ديدني داريم !

ما چقدر غافليم !

ما که به بوي گيج آسفالت عادت کرده ايم  و نشسته ايم هر روز کسي بيايد زباله ها را ببرد

چه انتظار حقيري !

دلم براي جبهه تنگ شده است

چقدر صداقت نيست !

چقدر شقايق ها را ناديده مي گيريم !

دلم براي جبهه تنگ شده است ...

زنده ياد سلمان هراتی

به خودي خود بهار است و دل انگيز؛

 خيالي است محال و واهي و حرام...

شمه اي از بوي حضور «تو»، به جهان رخت نو مي پوشاند و بس...

اگر گياهي مي رويد و غنچه اي مي شکوفد و سبزه اي قد راست مي کند

و چشمان ابري آسمان مي بارد،

 به اذن و اعتبار همان نفحه ي مسيحايي ست.

نامت، يادت، حضور غايب از نظرت، باعث زندگي و جنبش عالم و آدم است...

زمين و آسمان، تنها و تنها به بوي «تو» و در آرزوي توست

که اين همه چرخ و تاب را تحمل مي کند...

آنقدر به دور خود مي چرخد و مي دَود و مي رود، تا تو بيايي...

کوير عطشناک و تشنه ي دل مشتاق و بي قرار، تنها يک نکته را خوب مي داند

بهارش تويي... باقي بهانه...

آنکه آبروي بهار است، تويي. و در اين ميانه چشم دل، از هميشه منتظرتر...

تو را با غروب چه نسبت است؟

تو را با داغ و اندوه چه نسبت است؟

با گریه و شب و تازیانه؟

با صیحه و فریاد؟

تو را با فشار در و دیوار چه نسبت است؟

با سرخی و کبودی و زخم؟

به راستی کدام روز برای علی سخت تر بوده است

روز سقیفه؟

روز به آتش کشیدن درِ خانه نبوت؟

روز سیلی و تازیانه؟

روز کبودی کتف و بازو؟

هنگام غسل و جاری شدن خون از پهلوی تو؟

ای مادر اولین شهید ولایت

ای مادر مصیبت های بی شمار!

ای مادر کودکی که پیش از تولدش شهید شد!

کجاست محسن؟!

کجاست مزار نوزاد تازیانه خورده!

آه!

میخ های داغ

چوب های ناهموار

شعله های کبود

چگونه در برت گرفتند؟

کجاست طالب خونت؟!

آن که درِ نیم سوخته را هر غروب در بر می گیرد و اشک می ریزد

و هر جمعه کنار مزار گمشده ات خون می گرید.

کجاست؟

چگونه نسوزیم از این داغ که لهیب آتش خانه ات، کوثر اشک

چشمه خون و دریای اندوه را از دل هامان سرازیر می کند؟

داغ تمام روزهای بی کسی است

به کدام گناه، نگاه مهربانت را از مدینه دزدیدند؟

به کدام گناه، بازوانت را زخم زدند؟

به کدام گناه، صورتت را سیلی زدند؟

به کدام گناه، پهلویت را شکستند؟

به کدام گناه، حُرمتت را شکستند؟

حَرَمت را آتش زدند

بای ذنبٍ قتلت؟!

ای بهاری که در دامانت زخم هزار اقیانوس داری!

ای گُلِ دست پرورده آفتاب!

بگذر مزارت بی شمع بماند!

بگذار غریب بمانی!

بگذار دور باشی از چشم های خسیس این خاک نفرین شده

بگذار دور باشی از روزگار حیله و نیرنگ

بگذار تو را فقط علی بداند و زینب

حسن بداند و حسین

بگذار تو را خدا بداند و خدا بداند و خدا...