مترجم سایت

به گزارش روابط عمومی سازمان بسیج، دکتر حسین جعفری دبیر جشنواره های هفتم و هشتم ره آورد سرزمین نور در این باره گفت: در پایان مراسم اختتامیه هفتمین جشنواره ره آورد سرزمین نور در سال 88 که با حضور رئیس جمهوری برگزار شد نامه­ای با هدف حمایت معنوی از دولت در برگزاری جشنواره به صورت ملی تقدیم ایشان شد.

«علي عليمحمدي» با بيان اين مطلب گفت: اين برنامه در سالن منحصر به فرد و سينماي كوچك خانه‌موزه با حضور اهالي فن و اصحاب سينما هر هفته برگزار مي‌شود.

وي افزود: خانه پدري شهيد چمران با قدمتي 100 ساله و با مساحتي بيش از 500 متر مربع، نزديك به بازار و محله سرپولك قرار دارد كه شهيد مصطفي چمران تا قبل از مهاجرت به آمريكا در آن زندگي مي‌كرده است. اين منزل با هدف زنده نگاهداشتن خاطره و آثار شهيد چمران و انتقال آن به نسل‌هاي بعدي است در سال 1386 از سوي سازمان فرهنگي هنري شهرداري تهران تبديل به موزه شد.

جبهه‌های جنگ تحمیلی را، با الهام از مکتب خون و جهاد و شهادت کربلا، با نیروهای مردمی و بسیجی‌های گسترده و اعزام‌های صد هزار نفری «سپاه محمد» و «سپاه مهدی» پر کردیم، تا فرمان ولایت بر زمین نماند.

عطر ایثار و فداکاری، دشت و کوه و کمر و سنگرها و میدان‌ها و ارتفاعات را، دریا و باتلاق و رودخانه را، معبر و کانال و نخلستان و میدان مین و خاکریزها را معطر ساخته و جبهه‌هامان را هوایی ملکوتی و فضایی عطرآگین و بهشتی بخشیده بود.

جبّار خمیازه كشید و گفت: می‏دانم.

ـ نمی‏خواهی یك دست به سر و صورتت بكشی؟

ـ مگر سر و كله‏ام چشه؟

علی خنده ‏كنان گفت: منظور فرمانده، موهای نازنین كلّه مبارك شماست!

جبّار با اخم به علی نگاه كرد و گفت: سرت به كار خودت باشد. صلاح مملكت خویش خسروان دانند!

دیگر نه فرمانده و نه كس دیگر حرفی زد. این جبّار از آن موجودات عجیب روزگار بود. با آن قد دراز و بدن لاغر و سر و وضع ژولیده، اگر می‏دیدیش چه فكرها كه درباره‏اش نمی‏كردی. اما انصافاً در جنگیدن رو دست نداشت. شجاع و دلیر و بی‏كلّه! اما مشكل اصلی واقعاً كلّه‏اش بود! همیشه خدا موهایش ژولیده و پس كلّه‏اش موها شاخ شده بود! بی‏انصاف نمی‏كرد یك شانه به آن موهایش بكشد كه یك دسته‏اش به طرف شرق و دسته  دیگر به سمت غرب بود. به حرف هیچ ‌كس هم تره خرد نمی‏كرد. 

آن سو تر در زندان خانه پدر در خلوت دل خویش لیلی در آتش عشق مجنون  می سوخت  و به هر ناله مجنون که به گوشش می رسید زخمی بر تن لیلی نقش می  بست لیلی  بیقرار آرام بلند با سوز دل در خلوت دل خویش از عمق جانش فریاد می کرد: "به مجنون بگوئید زنده بماند"

عشق های کودکی اغلب کوچکند . بزرگتر که شدم عشق هم در من رشد کرد  و من چون مجنون بی قرار  در پی یار خویش بودم از خاطره مجنون، دل به خطر زدم رفتم جنگ . شش ماه در کوه های بلند و سرد کردستان در کوچه های اضطراب  و وحشت در  کمین های پی در پی روحم آنقدر بزرگ شد که دیگر نمی توانستم ببینم من فقط شانزده سال دارم .خیلی بزرگتر از خطر سنم بالا رفته بود .دیگر مرد میدان جنگ و نبرد بودم.